Zawodnik tygodnia – Eric Visentin

 

 

Jako nastolatek wiosłowałem w klubie. Później, po przeprowadzce do Polski, stopniowo zainteresowałem się sportami wytrzymałościowymi, zaczynając od roweru górskiego, potem weszło bieganie i pływanie, które doprowadziły mnie do triathlon. A dokładnie do cross-triathlon. Swimrun ma wiele wspólnych akcentów z takimi imprezami: surowa i piękna przyroda, wymagające trasy i wyzwanie sportowe.

 

 

 

Rheinsberg, był trochę eksperymentem. Nie byłem do końca przygotowany, zmagałem się z zepsutymi okularami pływackimi, nie miałem paddly pływackich, ale użyłem rękawiczek pływackich w kształcie „ręce żabki”, co bawiło wiele osób przed i po starcie.

 

 

Wszyscy ! Przede wszystkim z partnerami. Nie startowałem w tak wielu wyścigach, ale każdy z nich miała coś niezapomnianego, o czym chętnie wspominamy i o czym ciągle się śmiejemy: Jacek czekając na mnie w Solinie, Sam i ja zmarznięte bez pianki w Wiórach, Tomasz i ja walcząc o najlepszego w Polswimrunie i Jezioraku, Julen i ja bez holu w Januszkowicach, Jens i ja w Czechach biegając „na wulkanach”, Kuba i ja tworząc zespół o 23.00 dzień przed na Mazurach w Nidzicy…

 

 

 

Muszę przyznać, że zwycięstwo w Polswimrun z Tomaszem w 2018 roku było coś specjalnego. Nie często wygrywam na zawodach. Poza tym był to piękny dzień pełen radości z wieloma miłymi ludźmi.

Jestem świadomy że DNA Swimrun to sport zespołowy  i tak powinno zostać. Jednak aby więcej osób mogło odkryć tę dyscyplinę, myślę że w niektórych przypadkach na krótszych dystansach solo powinno być nadal możliwe. To jest akurat sposób, w jaki sam zacząłem.   

 

 

Jak dotąd sześć, cztery różne narodowości ! (Polska, Belgia, Dania, Hiszpania). Nie jestem wiernym partnerem! Ale każdy start to okazja aby budować dobre przyjaźnie.

 

 

 

Najprawdopodobniej ostatnia kilometrowe pływania w Solinie w 2017, po siedmiogodzinnym wyścigu. Złapałem skurcze w wodzie i ratownicy wodni podpłynęli sprawdzić czy wszystko jest w porządku. Na brzegu, na ostatnim odcinku do mety, ledwo mogłem biec. Rzadko znalazłem się w takim stanie w mojej amatorskiej karierze sportowca. Nawet w Wiórach ukończyłem w lepszym stanie.

 

 

Wyścig długodystansowy to zawsze subtelna kalkulacja tego, ile wysiłku musisz stosować w danym momencie, ile sił i jaki dystans pozostaje. Im bliżej do mety, tym mniej musisz się oszczędzać, tym bliżej do tego „100%”, tym więcej adrenaliny. To jak zakończenie długiego filmu z napięciem. Kocham to uczucie.

 

 

Wiele moich sezonów, przynajmniej przed pandemią (a obecnie niewielką kontuzją stopy), wyglądają tak samo: zimę poświęcam bieganiu, pływam też na basenie. Jest także narciarstwo biegowe i wioślarstwo na ergometrze, co bardzo wzmacnia ramiona. Marzec i kwiecień to miesiące, w których pojawiają się wszystkie uliczne biegi, zawsze znajdzie się w tym parę półmaratonów i tradycyjnie co roku jeden maraton. Wchodząc w maj, forma biegowa jest dobra i jest to idealny moment aby rozpocząć swimrun. Dzięki nartom i wioślarstwu nie muszę długo pracować nad kondycją do „pływania swimrunowego”. Moje najlepsze wyniki w swimrunie zawsze były w tych miesiącach.

 

 

 

Nie jestem ekspertem dietetykiem. Wielu sportowców-amatorów z mojego otoczenia bardzo się na tym skupią, liczą kalorie, cukier, nie piją alkoholu …

Dbam również o swoje posiłki, zależy mi na żywieniu zbilansowanym (nie tylko ostatniego dnia, ale regularnie). Jednak nie jestem tak rygorystyczny. Pamiętajcie, że jestem Francuzem! Piję wino, jem ser, bagietki, słodycze.

Coraz bardzie zdaję sobie sprawę, a zwłaszcza w czasach pandemii, że to lubię najbardziej w sporcie i teraz szczególnie mi brakuje, to kontakt z innymi. Startuję, aby dać z siebie wszystko, ale także w dużej mierze towarzysko.
Wybieranie się ze znajomymi na wyścig, dzielenie się transportem, zakwaterowaniem, anegdoty, wszystko zawsze budzi wspaniałe wspomnienia i dobry śmiech. 

 

2020 był rokiem z mniejszą liczbą startów, ale podczas którego wielu z nas udało się spotkać przy organizacji „nieoficjalnych swimrunów”. Aktywność w której również położyłem swoją małą cegiełkę (Grodno, Czocha…)

Swimrun to ekscytująca aktywność na świeżym powietrzu, stosunkowo łatwa do zorganizowania przy odrobinie planowania. Robienie tego z przyjaciółmi zawsze dostarcza miłych doświadczeń i jest to jeden z największych aspektów swimrun. 

Można oczywiście cieszyć się jazdą z innymi na rowerze, w prostym bieganiu, ale w moim zdaniem nie tak bardzo, jak w swimrun.

 

 

 

Jestem osobą bardzo multisportową ! 

Wspomniałem o wioślarstwie, które oprócz na ergometrze, które systematycznie robię w każdej zimy, postanowiłem w tym roku ponownie połączyć się z wiosłowaniem na łodzi. Woda to mój ulubiony żywioł, istnieją wspólne akcenty między pływaniem na wodach otwartych i wioślarstwo. 

 

Kolejna z moich ulubionych dyscyplin, najnowsza, to narciarstwo biegowe. Zaczynaliśmy 6 lat temu z żoną i synem jako turyści przez czysty przypadek i rok po roku odkrywałem jakie mamy szczęścia, że mieszkamy tak blisko jednego z najwspanialszych rejonów w Europie aby uprawiajć ten sport. Obecnie jest to ogromna część mojego zimowego treningu.

 

Zacząłem teraz również uprawiać technikę łyżwową, bardziej wymagającą fizycznie, ale tak potężną i piękną. Jestem przekonany, że jest to bardzo korzystne dla wielu sportów, w tym również dla swimrun. Tegoroczna zima była wyjątkowo długa i zaliczyłem prawie tysiąc kilometrów. To prawie kilometraż, który biegam co roku ! W końcu jestem też wielkim miłośnikiem gór. Przez pewną część mojego życia zdobywałem szczyty w Pirenejach  a teraz co roku spędzamy dużo czasu w górach.

 

 

Rodzina i znajomi patrzą i mówią:

Moja żona lubi sport, ale nie lubi rywalizacji. Raczej wędrówki na rowerze, cykloturystyka, chodzenia w górach. Mój syn lubi kolarstwo górskie, ale wyścigi również nie motywują go tak bardzo. Oboje patrzą na moje uzależnienie od startów z pewnym dystansem. W przypadku rodziny ważne jest to aby połączyć jakieś fajny pobyt z wydarzeniem sportowym. Podróżowałem z nimi w okazji kilku startów w swimrunie i nie tylko. Zawsze wtedy odkrywamy nieznane miejsca i miło spędzamy czas. 

 

Mój ojciec jest też zapalonym sportowcem. Bardzo dużo jeździć na rowerze amatorsko i przez długi czas był szybszy ode mnie, prawie do pięćdziesiątki ! Również biegał, ale w mniejszym stopniu. Jest wielkim fanem tego co robię. Moja mama też podziwia, ale za każdym razem gdy startuję w dużym wyścigu, jak każda mama trochę się martwi.

Mam szwagra biegacza, który jest lepszy ode mnie. Zawsze biegam z nim z wielką przyjemnością jak wracam do Francji.

 

 

 

Niestety nie czytam dużo. Za dużo czasu na zewnątrz!  Za to uwielbiam pisać relacje.

 

 

Słucham prawie wszystko, może poza rapem i hardrockiem. Czasami nawet słucham muzykę klasyczną !

Z drugiej strony nigdy nie rozumiałem, jak ludzie mogą słuchać muzyki podczas biegania.

 

 

Trening to moja sjesta! Ciało pracuje, umysł odpoczywa.

 

Wmawiam sobie, że pod koniec wszystkich treningów zawsze dochodziłem do wniosku, że to świetny pomysł i nie ma powodu, że dziś odpuszczę. Dość często, przynajmniej na sobie, uważam że korelacja między tym, jak myślę. że się czuję, a tym, w jakim formie naprawdę jestem, nie zawsze jest tak samo. 

 

Są dni, w których idę na trening bardzo pozytywnie, ale podczas treningu, zdaję sobie sprawę, że nie jestem w tak optymalnej formie, że się nie regenerowałem odpowiednio. Są takie dni, w których nie mam ochoty wychodzić na dwór, ale na końcu zdaję sobie sprawę, że było lepiej niż myślałem.   Więc staram się ignorować swoje uczucie przed treningiem i po prostu idę, nie kwestionując siebie więcej.